هشدار

ما پیش خورشید

بر باد دادیم

تاج سرش را

آلوده کردیم

ما پیکرش را

ما نام خود

انسان نهادیم

هر چند ما سرمایه های این زمین را

بر باد دادیم

آلوده کردیم

آب روانش

آنجا که می جوشید زیبا

از عمق جانش

کو آن هوای پاک و زیبا؟

کو آن طراوت های دنیا؟

کو آسمان آبی و پاک؟

کو رعدهای تند و بی باک؟

آری زمین از ما بری شد

در داستان ها چون پری شد

اینجا زمین است

مظلوم شهر آفرینش

آری همین است

از پل نامردان عبور نکن

بگذار تو را آب ببرد

از ترس شیر به روباه پناه نبر

بگذار شیر تو را بخورد

ببر باش و درنده


ولی از کنار آهوی بی پناه به آرامی گذر کن

آدمیان به لبخندی که بر لب مینشانند

و به احساس خوبی که بر جا می نهند

و به دردی که از یکدیگر میکاهند،

می ارزند !!!

و ما بودنشان را می خواهیم

چون وجودشان زمین را زیباتر می کند...

در این خاك زرخیز ایران زمین

نبودند جز مردمی پاك دین

همه دینشان مردی و داد بود

وز آن کشور آزاد و آباد بود

چو مهر و وفا بود خود کیششان

گنه بود آزار کس پیششان

همه بنده ناب یزدان پاك

همه دل پر از مهر این آب و خاك

پدر در پدر آریایی نژاد

ز پشت فریدون نیکو نهاد

بزرگی به مردی و فرهنگ بود

گدایی در این بوم و بر ننگ بود

کجا رفت آن دانش و هوش ما

که شد مهر میهن فراموش ما

در دل من غوغاست

در دلم شور و نواست

در دل من چیزیست...

در دلم بال و پریست

که به رنگ آبیست

رنگ فیروزه ناب

در دل من غوغاست

در دل من چیزیست

که از آن ساحل دریای عدم

تا کویر برهوت اینجا

همه را دشت به دشت

همه را کوه به کوه

با ندایی همراست..

صبح هایی چه قشنگ

صبح هایی چه لطیف

رنگی از رنگ گل صبح نخستین دارد

روزهایی چه فراخ

همه در وادی گرمای کویر

همه در دشت عطش

دشت تکوین نگاه

سایه های تپش روح مزامیر فلک

همه تا عمق افقها پیداست

آسمان پایین است

یادم از روز هبوطم آمد

در دل من غوغاست

شده شبهایی که

همه جسم غباری گشتم

زیر این گنبد مینای خدا

سر و پا خاک به خاکی گشتم

دست من پر بوده ست

پر از عطر گل راز و نیاز

چه صمیمیت سیال خوشی

در دلم شور و نواست

در دل من چیزیست

رنگ یک خلسه شاد

رنگ فیروزه ناب

به نام زیبای هستی

غوغای هستی از بدو احساس ؛ در هر نگاهی ؛ به طرزی خاص؛انسان را مخاطب می سازد و هر نگاهی در هستی غوغایی می بیند ؛متفاوت از دیگران ؛ شاید به همین دلیل نگرش های گوناگون در انسانهای متفاوت پیداست .

هرچه باشد اندیشیدن در هستی جاری دل را به هیاهویی دل انگیز فرامی خواند ؛ هر چشمی گوشه ای از پیکره هستی را می بیند ؛میکاود و با جان و دل لمس می کند ؛ و این احساس میتواند در ظواهر مادی و یا ماورایی تعین یابد .

چه زیباست لحظاتی را به تفکر در ماهیت هستی بنشینیم ؛ و به دور از غوغای روزمرگی ؛جستجوگر حقیقت خویش و جدا از حیات کلیشه ای و اجباری خود ؛ هستی و وجود را صمیمانه بکاویم .

هیچگاه نمیتوان نیاز انسان را به مظاهر مادی هستی انکار کرد و نباید آبگینه حقایق را بر سنگ تعصب کوفت . بلکه باید نیاز ماورایی خویش را نیز مورد توجه قرار داد و از دریای صمیمیت و صداقت اندیشه و تفکر و جستجو سیراب نمود . که " کسی که به استقبال افکار برآید لغزشگاهها را خوب می شناسد ."

هیچ صداقتی شکوه هستی را انکار نخواهد کرد و هیچ وجودی از احساس ماهیت هستی دلگیر نخواهد شد .

من گرچه سیه روی و بدم یا الله

از درگه خود مکن ردم یا الله

گفتم که من و این همه عصیان چه کنم؟

گفتی که بیا من آمدم یا الله . . .

.

.

.

هزار مرتبه کردم فرار و دیدم باز

تو از کرم به من آغوش خویش کردی باز

به لطف و رحمت و عفو و کرامتت نازم

که می‌کشی تو ز عبد فراری خود ناز . . .

الله تویی و ز دلم آگاه تویی / درمانده منم دلیل هرراه تویی

گرمورچه ای دم زند اندر ته چاه / آگه زِ دَمِ مورچه و چاه تویی . . .

.

.

.

خداوندا

برای همسایه که نان مرا ربود، نان

برای عزیزانی که قلب مرا شکستند، مهربانی

برای کسانی که روح مرا آزردند، بخشش

و برای خویشتن خویش ، آگاهی و عشق می طلبم . . .

.

.

.

شب از هجوم خیالت نمیبرد خوابم

تو چیستی که من از موج هر تبسم تو

بسان قایق سرگشته روی کردابم

تو در کدام سحر بر کدام اسب سپید

تورا کدام خدا

تو را کدام جهان

تو از کدام ترانه تو از کدام صدف

تو در کدام چمن همره کدام نسیم

تو از کدام سبو

من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه

چه کرد با دل من آن نگاه شیرین ، آه

مدام پیش نگاهی ، مدام پیش نگاه

کدام نشاه دمیده از تو در تن من

که ذره ها وجود تو را که می بیند

به رقص می آیند

سرود می خوانند

چه آرزوی محالیست زیستن با تو

مرا همین بگذارند یک سخن با تو

به من بگو که مرا از دهان شیر بگیر!

به من بگو که برو در دهان شیر بمیر

بگو برو جگر کوه قاف را بشکاف

ستاره ها را از آسمان بیار به زیر

تو را به هر چه تو گویی به دوستی سوگند

هر آنچه خواهی از من بخواه ، صبر مخواه

که صبر راه درازی ، به مرگ پیوسته ست 

تو آرزوی بلندی و دست من کوتاه

تو دور دست امیدی و پای من خسته ست

همه وجود تو مهر است و جان من محروم

چراغ چشم تو باز است و راه من بسته ست

وای از دست این تنهایی، وای از دست این دل بهانه گیر
وای از دست این لحظه های نفسگیر ،ای خدا بیا و دستهای سردم را بگیر
خسته ام ، باز هم دلم گرفته و دل شکسته ام
در حسرت لحظه ای آرامشم ، همچنان اشک از چشمانم میریزد و در انتظار طلوعی دوباره ام
همه چیز برایم مثل هم است ، طلوع برایم همرنگ غروب است ، گونه هایم پر از اشک شده و عین خیالم نیست ، عادت کرده ام دیگر….
عادت کرده ام از همنیشینی با غمها ، کسی دلسوز من نیست
قلبم رنگ تنهایی به خودش گرفته ، دیگر کسی به سراغ من نمی آید، تمام فضای قلبم را تنهایی پر کرده ، دیگر در قلبم جای کسی نیست
هر چه اشک میریزم خالی نمیشوم ، هر چه خودم را به این در و آن در میزنم آرام نمیشوم ، کسی نیست تا شادم کند ، کسی نیست تا مرا از این زندان غم رها کند
دلم گرفته ….
خیلی دلم گرفته….
انگار عمریست آسمان ابریست و باران نمیبارد…
انگار این بغض لعنتی نمیخواهد بشکند…
وای از دست چشمهایم ، وای از دست اشکهایم…
آرزو به دل مانده ام ، کسی در پی من نیست و خیلی وقت است تنها مانده ام
نمیگویم از تنهایی خویش تا کسی دلش به حالم بسوزد ، نمیگویم از غمهای خویش تا کسی دلش به درد آید
من که میدانم کسی نمینشیند به پای درد دلهایم ، اینک دارم با خودم درد دل میکنم…
دلم گرفته ، رنگ و رویی ندارد برایم این لحظه ها ، حس خوبی ندارم به این ثانیه ها
میدانم کسی نمیخواند غمهایم را ، میدانم کسی نمیشنود حرفهایم را ، حتی اگر فریاد هم بزنم کسی نگاه نمیکند دیوانه ای مثل من را….
میدانم کسی در فکر من نیست ، تنها هستم و کسی یار و همدمم نیست ، میمانم با همین تنهایی و تنها میمیرم، تا ابد همین دستهای غم را میگیرم