در دل من غوغاست

در دلم شور و نواست

در دل من چیزیست...

در دلم بال و پریست

که به رنگ آبیست

رنگ فیروزه ناب

در دل من غوغاست

در دل من چیزیست

که از آن ساحل دریای عدم

تا کویر برهوت اینجا

همه را دشت به دشت

همه را کوه به کوه

با ندایی همراست..

صبح هایی چه قشنگ

صبح هایی چه لطیف

رنگی از رنگ گل صبح نخستین دارد

روزهایی چه فراخ

همه در وادی گرمای کویر

همه در دشت عطش

دشت تکوین نگاه

سایه های تپش روح مزامیر فلک

همه تا عمق افقها پیداست

آسمان پایین است

یادم از روز هبوطم آمد

در دل من غوغاست

شده شبهایی که

همه جسم غباری گشتم

زیر این گنبد مینای خدا

سر و پا خاک به خاکی گشتم

دست من پر بوده ست

پر از عطر گل راز و نیاز

چه صمیمیت سیال خوشی

در دلم شور و نواست

در دل من چیزیست

رنگ یک خلسه شاد

رنگ فیروزه ناب

به نام زیبای هستی

غوغای هستی از بدو احساس ؛ در هر نگاهی ؛ به طرزی خاص؛انسان را مخاطب می سازد و هر نگاهی در هستی غوغایی می بیند ؛متفاوت از دیگران ؛ شاید به همین دلیل نگرش های گوناگون در انسانهای متفاوت پیداست .

هرچه باشد اندیشیدن در هستی جاری دل را به هیاهویی دل انگیز فرامی خواند ؛ هر چشمی گوشه ای از پیکره هستی را می بیند ؛میکاود و با جان و دل لمس می کند ؛ و این احساس میتواند در ظواهر مادی و یا ماورایی تعین یابد .

چه زیباست لحظاتی را به تفکر در ماهیت هستی بنشینیم ؛ و به دور از غوغای روزمرگی ؛جستجوگر حقیقت خویش و جدا از حیات کلیشه ای و اجباری خود ؛ هستی و وجود را صمیمانه بکاویم .

هیچگاه نمیتوان نیاز انسان را به مظاهر مادی هستی انکار کرد و نباید آبگینه حقایق را بر سنگ تعصب کوفت . بلکه باید نیاز ماورایی خویش را نیز مورد توجه قرار داد و از دریای صمیمیت و صداقت اندیشه و تفکر و جستجو سیراب نمود . که " کسی که به استقبال افکار برآید لغزشگاهها را خوب می شناسد ."

هیچ صداقتی شکوه هستی را انکار نخواهد کرد و هیچ وجودی از احساس ماهیت هستی دلگیر نخواهد شد .